فلسفه براي کودکان درکلاس درس
استخوانبندي برنامة «فلسفه براي كودكان و نوجوانان» P4C به تدريج در دانشگاه مونتكلير شكل گرفت و يا علاوه بر فراهم آوردن كتابهاي درسي متحد الشكل (داستان هاي فلسفي براي كودكان)، طرح آموزشي واحدي پيدا كرد كه در آن دانش آموزان سطوح مختلف با قرائت بخشي از داستان با صداي بلند , كلاس را آغاز مي كنند. به اين نحو كه، بچههاي يك كلاس، بهمراه معلمشان حلقهوار دور هم مينشينند و رودر روي هم با يكديگر به مباحثه ميپردازند(كه اين حلقه همان حلقة كندوكاو[SH1] است). شاگردان، قسمت تعيين شدة كتاب را با صداي بلند ميخوانند، البته نه بيشتر از يك پاراگراف در هر بار (توزيع يكسان وقت هم در ميان كودكان نبايد فراموش شود كه پيامدها و استلزامات دموكراتيكي بهمراه دارد). وقتي قرائت يك پاراگراف تمام شد، معلم با اين پرسشها شروع ميكند:
آيا در اين متن چيز مبهمي براي شما وجود دارد؟ آيا ميتوانيد احساس خودتان را در قالب يك پرسش بيان كنيد؟ سپس معلم پرسش هر دانشآموز را بر روي تخته سياه مينويسد و نام دانشآموز را بهمراه شمارة صفحه و شمارة سطرِ مورد بحث در كنار آن يادداشت ميكند. پس از آن ميپرسد چه كسي ميخواهد بحث را آغاز كند. دستها بالا ميرود و معلم يكي از دانشآموزان را انتخاب ميكند تا در بارة پرسشها نوشته شده بر روي تخته بحث را شروع كند. در لحظة مناسب، معلم ممكن است تمريني را در خصوص آن موضوع خاص از كتاب كمك آموزشي مطرح كند. فرض كنيد كه پرسش چيزي شبيه به اين است: «آيا هري و بيل دوست هم هستند؟» بزودي كودكان شروع به درك اين نكته خواهند كرد كه مفهوم دوستي، مبهم يا دو پهلو است يا هر دو ايراد را دارد و بدين ترتيب معلم ميتواند بحثي را در زمينه ماهيت «دوستي» مطرح كند. (به طور حتم، استلزامات اخلاقيِ رابطة دوستي توسط دانشآموزان مورد توجه قرار ميگيرد). بدين طريق، كودكان با مفهوم دوستي آشنا و درگير ميشوند و پيشرفت كار ميتواند آنها را نه تنها در فلسفه بلكه در تمامي مطالعاتي كه در آنها با مفاهيمي سرو كار دارند كمك كند. اين روشي است كه فكر آنها را برميانگيزد و تا زمانيكه قابليت نقادي و خود انتقادي را در آنها پديد نياورد، آرام نميگيرد و اين به نوبة خود آنها را به «خود-اصلاحي» سوق ميدهد.
برگرفته از گفتگو سعيد ناجي با بنيانگذار اين [SH2] برنامه ، متيو ليپمن
تعداد مشاهده
(730)
نظرات
(0)